Nieuw Zeeland - part 2

Het avontuur houdt niet op hier op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Nadat we (beide) nog moesten bijkomen van de bungeejump zijn we alweer klaar voor onze volgende adrenaline-shot, namelijk een skydive. Na de bungeejump in Queenstown zijn we hiervoor gelijk doorgereden naar Wanaka. Een klein dorpje aan een gigantisch meer tussen alle enorme imposante bergen. Echt prachtig gelegen! Tijdens onze rit naar Wanaka verscheen er ineens een niet bekend icoontje in het dashboard, dus gelijk de bus aan de kant gezet in the middle of nowhere tussen de koeien. Na wat speurwerk in de bijgevoegde papieren bleek dat het icoontje inhoudt dat de remmen versleten zijn. Oke dat is dus niet echt handig hier in de bergen, alhoewel Ossie ze volgens mij niet eens gebruikt. En nu? Kunnen we verder rijden of wordt het slapen tussen de koeien? Gelijk het autoverhuurbedrijf Apollo gebeld en zij gaven aan dat we nog zo’n 500 kilometer konden rijden. Niet fijn, maar Wanaka was nog zo’n 30 kilometer, dus dat moest lukken. Gelukkig heelhuids in Wanaka op een campground aangekomen en ’s avonds kwam er iemand langs van de Nieuw-Zeelandse ANWB om even de remmen te checken (uiteraard precies tijdens het avondeten). Het bleek dat we inderdaad nog wel een kilometer of 500 verder konden rijden, maar dat de remmen wel vervangen moesten worden. Nu nog op zoek naar een Nieuw-Zeelandse garage met Europese remschijven voor onze Volkswagen…

Terug naar belangrijkere zaken de skydive. Een sprong van 15.000 ft (4.3 kilometer). Even kijken of Wanaka vanuit de lucht ook zo mooi zal zijn. Zoals ik al aangaf heb ik enorme hoogtevrees, maar op een of andere gekke wijze had ik dit hierbij niet. Was ook helemaal niet nerveus. Ossie sowieso niet, maar dat hoef ik niet eens te vermelden. Als eerste wat formulieren ondertekend met wat er allemaal wel niet kan gebeuren. Onze jumpsuit aan en het oranje vliegtuigje in. Ossie had een hele geinige instructeur die de hele rit in het vliegtuigje zat te klooien met een viltstift waarbij mijn brilletje het doelwit was. Hij was zo entertaining dat we alleen maar in een deuk lagen om deze idiote gast. Bij 13.000 ft moesten we even aan the oxygen masks en bij 15.000 ft op het randje zitten en springen maar! WOWWWWWWWW dit is zoooooooo gaaf! Ik ben volgens mij onderweg mijn stembanden verloren van het schreeuwen tijdens de 60 sec vrije val, maar daarna was het absoluut genieten van het uitzicht. Ossie mocht zelfs nog even een minuut of 5 de parachute zelf besturen. Eenmaal met beide benen weer veilig aan de grond waren we zo moe van alle adrenaline die door ons heen gierde dat we in de zitzakken even moesten relaxen. Nooit gedacht dat je na zo’n adrenaline shot zo moe kan zijn. WAT ONWIJS VET ZO’N SKYDIVE!!!! Check vooral weer de video!

Nadat we een aantal uurtjes later ook psychisch waren geland, zijn we direct doorgereden naar ons volgende avontuur, namelijk Fox Glacier. Om het in 1x te rijden was een beetje teveel van het goede, dus daarom hebben we overnacht op een campground vlak naast de highway. In tegenstelling tot het goede weer tijdens onze skydive was het weer ineens totaal omgeslagen. Dus een regenachtige avond op een campground naast de highway met een loods als ‘gezellige’ gedeelde ruimte. Helemaal top. De volgende ochtend snel doorgereden en 2 uurtjes later waren we in Fox Glacier waar we een tour hadden geboekt voor de volgende dag om de gletsjer te bewandelen. Het was ineens heerlijk zonnig weer, dus we gingen nog even naar Lake Matheson. Een wandeling met een bizar mooi uitzicht waarbij de bergen met besneeuwde toppen reflecteerde in het water. In de avond verscheen de mooiste regenboog ever! Deze was zo fel van kleur dat het net nep leek. Wat een natuur in dit land!

De volgende ochtend waren we helemaal klaar voor onze wandeling op de gletsjer. Bij het vertrekpunt kregen we eerst nog bergschoenen, wollen sokken en crampons aangemeten. Tampons? Nee crampons, dat zijn van die ijzeren spikes voor onder je schoenen. Hè lekker zeg; geleende wollen sokken. Wat een heerlijk gevoel… De tocht naar de gletsjer toe was heel bizar en speciaal (eigenlijk alle natuur hier op het hele eiland), want we gingen namelijk eerst door het regenwoud voordat we aankwamen bij de onderkant van de gletsjer. Het schijnt dat deze absurde afwisseling van regenwoud naar gletsjer/besneeuwde bergtoppen maar in 3 landen voorkomt. Voor de wandeling hadden we een jonge gast als gids die ons veel interessante dingen wist te vertellen over de gletsjer. Er schijnen zelfs nog 2 lichamen onder het ijs te liggen van 2 personen die uiteindelijk over een paar jaar misschien aan het einde van de gletsjer omhoog komen, YAK..  Het was een super gave klim zo op dat ijs, geweldig om gedaan te hebben. Na ongeveer 4 uurtjes weer terug in het dorp en gelijk doorgereden naar Greymouth, omdat we daar de volgende ochtend een afspraak hadden bij een garage om de remmen te fixen. Die ochtend in Greymouth zijn we zo snel mogelijk naar de garage gereden waar ze de remmen gelukkig op voorraad hadden. De reparatie zou maar 2 uurtjes duren, dus dan maar even het dorpje verkennen. Jammer genoeg kwam de regen met bakken uit de hemel, wat uiteindelijk betekende dat we hele tijd in een koffietentje hebben gehangen. Met een overdosis cafeïne en werkende remmen snel wegwezen uit dit dorp!

Na regen komt nog meer regen schijnt het gezegde hier volgens mij in NZ te zijn, maar gelukkig is ons volgende uitstapje, The Pancake Rocks, het mooist bij grauw grijs regenachtig weer. Ik heb even geen zin om deze uitleg zelf te typen dus hierbij ;-) (bron: nieuw-zeeland.nl, hahaha)

'Aan de kust in het Paparoa National Park bevinden zich zeer opmerkelijke geologische vormen: de Punakaiki Pancake Rocks. Deze bizarre verschijnselen doen inderdaad denken aan enorme stapels, versteende pannenkoeken. Dankzij duizenden jaren regen, wind en opstuivend water hebben zich laagjes kalksteen ontwikkeld die worden gescheiden door dunne repen zachter kleisteen.Extra bijzonder zijn de 'blowholes'. Deze ronde gaten zijn ontstaan doordat het koolzuurhoudende regenwater geleidelijk in de spleten van het kalksteen doordrongen. Tijdens hoogwater doen deze gaten hun naam eer aan want dan stroomt het water onder hoge druk naar binnen. Met als gevolg spectaculaire explosies van water en damp!’

En je raadt het al ook dit uitstapje was weer super. Jeetje, alles hier is zo ongelooflijk mooi. Hup de bus weer in en zo ver mogelijk rijden richting het Abel Tasman Park. Dit is het kleinste national park van Nieuw-Zeeland, maar wel eentje die we graag willen zien. Tijdens onze rit waren we beide wel eventjes in rouw, omdat er een klein vogeltje tegen de voorruit vloog. Zo’n heel schattig klein vogeltje die aan het spelen was met een vriendje. Nadat Ossie de laatste onderdelen van zijn lichaampje met de ruitenwissers verwijderde, ging het wel weer met ons… Helaas hebben we het niet gered tot Abel Tasman Park en hebben we de nacht doorgebracht in Motueka. Om hier zoveel in de auto te zitten is trouwens geen straf. De rit hiernaar toe was alsof we in 6 verschillende landen reden. Achter elke bocht zat weer een nieuwe verrassing van de afwisselende natuur en het is ook nog is herfst, dus de kleuren van alle landschappen zijn adembenemend! Dezelfde avond van aankomst in Motueka hebben we een dagtour geboekt voor de volgende dag in het Abel Tasman Park. Een hele vriendelijke dame had ons een tour aangeraden die bestond uit wandelen, kajakken en een boottocht. Leuke afwisseling dus.

De volgende ochtend werden we om 08.00 uur opgepikt van de camping. De weersvoorspelling was van alles wat; zon, wolken en een beetje regen in de middag. Ik weet niet wie deze voorspelling had gedaan, maar we hadden de hele dag regen. Zelfs Piet Paulusma kan dit beter! Maar goed, dit mag de pret niet drukken. Na een boottocht van 30 minuten als eerste een wandeling van 3 uurtjes door het park heen. En boring, daar is tie weer, het was prachtig! Een wandeling door de bossen met de hele tijd de zee aan je rechterhand. Echt genieten! Bij een strandje zijn we in onze kajak gestapt, niet zo’n opblaasbare van Whitsundays, maar echte professionele met voetpedalen, spray skirt en een lifejacket. Vanaf daar nog zo’n 4 uur kajakken naar de basis. We zaten in een klein groepje met nog 4 andere mensen. Het was super gezellig en nadat 1 van de 2 Koreanen het nummer van ‘Gangnam Style’ ging zingen, ging het dak er helemaal af. Tussen al deze gekkigheid door hebben we tijdens het kajakken weer een hoop mooie dingen gezien. Zeehonden met baby’s op een paar meter afstand, een uitgeholde grot ingevaren en met alle kajaks een soort van zeilscheepje gevormd. Helemaal natgeregend een heerlijke warme douche gepakt op de camping en de dag afgesloten met een verdiend wijntje. Geweldig om gedaan te hebben.

De volgende dag zijn we naar de wereldbekende Marlborough wijnstreek gereden. Hier wilde we graag naartoe omdat mijn favoriete witte wijn (Riverstone Falls – Sauvignon Blanc, moet je echt een x proberen!) hier vandaan komt. Na een praatje met de lokale camping-eigenaar kwamen we erachter dat deze winery hier helemaal niet bestaat, maar dat hier alleen de druiven worden ingepakt en met een container overseas worden doorgeshipt. En daarom staat er op het label dat deze wijn uit de Marlborough streek komt. Na wat speurwerk op internet bleek dat mijn favoriete wijn uit Duitsland komt. Daar word je dus even lekker in de maling genomen. We begonnen de ochtend rustig met een koffietje bij ons eerste wijnbezoekje. Nadat we hier wat ‘Bouldevines’ wijn in onze holle kies hadden gegooid, zijn we doorgereden naar de volgende willekeurige stop. Alle wijngaarden liggen hier direct naast elkaar, dus dat is lekker makkelijk. De stop was bij de winery ‘No 1 family estate’ waar een hele leuke vrouw ons heel veel vertelde over het maken van de ‘champagne’ en over de familie die het runt, onder het genot van diverse ‘champagnes’. Poeh en dat om 11.00 uur in de ochtend, dat hakt er wel in. Super ‘champagne’ by the way! Tijd voor een bodempje en op aanraden van de vrouw doorgereden naar Wairau River. Bij een knapperend openhaardje hebben we een heerlijke lunch gehad met de lekkerste wijn van de dag; de Sauvy Wairau River. Aangezien het al de hele dag non-stop regende en we lekker bij het openhaardje zaten, zijn we hier blijven hangen. Uiteindelijk met een overvolle buik en teveel wijn voldaan de wijngaarden verlaten.

Het is alweer tijd om het Zuidereiland te verruilen voor het Noordereiland. Na een ferry ritje van 4 uurtjes kwamen we aan in Welington. Het was al donker, dus we hebben de meest dichtstbijzijnde en in de stad gelegen campground opgezocht. Nou campground gewoon wat parkeerplekjes naast de snelweg hoor, niet echt romantisch. De volgende ochtend dan toch even de stad bekijken, in alle boekjes die we met ons meezeulen schijnt het wel een leuke stad te zijn namelijk. Wij vonden van niet en zijn dan ook na wat ommetjes in het centrum doorgereden. We hebben maar 1 week op het noordereiland dus moeten zo snel mogelijk richting Auckland via wat stopjes waar we absoluut langs willen gaan. Nadat we 6 uurtjes hadden gereden hebben we de nacht in Taumarunui doorgebracht. Ja dat moet je niet 20x snel achter elkaar zeggen he! Alle plaatsen hier hebben een bizarre naam en zijn niet te onthouden, rare maori’s ook altijd.

Het gebied (Tongariro National Park) staat bekend om de fantastische mountainbike tracks. Nou dat willen we dan wel even ervaren! We hadden gekozen voor de Fishers track. En inderdaad TE GEK! Het was een track waar we 4 uurtjes over hebben gedaan en het meeste was downhill. Nog best lastig en de heuvels die wel omhoog gingen waren aardig pittig. Op een gegeven moment stonden we oog in oog met zo’n 3000 schapen die onze kant op wilden en wij hun kant op. Tja lastig. Nou gewoon doorfietsen, ze gaan vanzelf wel opzij toch? En ja hoor, we konden zo door de menigte heen. Te geinig. De schapen waren trouwens de enigen die we tegenkwamen. Het waren alleen wij en onze fietsjes. Helemaal doorweekt van een enorme grote plensbui en met een nieuw moddermotiefje op onze kleding hadden we het gehaald. Aan het einde van de track werden we weer opgepikt en zijn we teruggereden naar het beginpunt. Daarna zelf 2 uurtjes verder gereden waarna we alweer aangekomen zijn op onze volgende bestemming Roturua, wat bekend staat om haar thermo pools. Morgen dus maar even relaxen in zo’n badje. Na alle folders te hebben gelezen viel ons oog op Hells gate, klonk wel gezellig vonden we. Als eerste een wandeling langs alle bizarre geothermische bronnen. Blijft toch een raar verschijnsel al dat rook en kokend water uit de grond. Ze waren allemaal verschillend, maar het enige wat ze wel gemeen hadden was de enorme stank. Aan het einde van de wandeling nog even zelf geprobeerd een stuk hout te carven en als afsluiter een heerlijk modderbad. Een modderbad waar we de rest van de dagen nog van hebben ‘genoten’, want jezus die stank die in onze zwemkleding en handdoeken zat en nog steeds zit is NIET TE DOEN!

En dan nu weer plankgas richting Auckland, want we hebben nog maar 2 dagen te gaan. In de avond aangekomen in Omokoroa, een random gekozen dorpje.. De volgende zonnige ochtend bij het wakker worden vonden we het tijd voor een potje golf. En laat er nou net een golfbaan in Omokoroa zitten. Dat is overigens niet echt moeilijk hier, want de golfbanen vind je hier echt met je ogen dicht. Ongeveer om de 5 minuten zit er wel weer eentje. Als eerste 2 greenfees, tassen, tees en (genoeg) ballen geregeld. Daarna hebben we de ballen alle hoeken van de baan laten zien (in deze dus niet positief bedoeld). Er was geen driving range of zo waar we even in konden komen, dus we moesten gelijk presteren. Achteraf bleek dat we even op gang moesten komen, maar op hole 8 ging het super goed! Helaas liepen we er maar 9… ;-) Maar we hebben even lekker kunnen rammen. Het was wel een komisch gezicht; een campervan die parkeert op het terrein voor een potje golf op een golfbaan. Dat zie je waarschijnlijk niet veel. In de avond aangekomen in Auckland waarbij we op een camping vlakbij de airport hadden overnacht, want de dag erop gingen we de bus inleveren. Leuk om te zien dat dit een camping is waar mensen hun reis eindigen. Er was een bak aanwezig met ongeveer 100 peper en zout stelletjes die je gratis mee kon nemen, omdat iedereen deze natuurlijk altijd over heeft. Nadat wij ook alles hadden gedumpt en opgeruimd de volgende dag naar Apollo om de auto in te leveren. Na inspectie van de dame was het allemaal in orde. De deuk die er in Christchurch ingereden was viel dus blijkbaar niet echt op, prima! Hierna konden we nog mooi even een kijkje nemen in het centrum van Auckland. Na een klein half uurtje met de taxi waren we gedropt in het centrum. Met 0 voorbereidingen liepen we maar een kant op richting the harbour. Daar hebben we eerst heerlijk geluncht en wat rondgewandeld. Het bleek dat we door het hipste en nieuwste gebied van de stad liepen, namelijk een herontwikkelde haven naar een leisure gebied voor de stad. Allemaal leuke barretjes, speeltuinen, bankjes en boulevard aan het water. Heerlijk in het zonnetje gelopen en gelegen op de XL-bankjes. Top! Daarna door de winkelstraat gelopen richting het nieuwe architectonische hoogstandje van Auckland; The Auckland Art Gallery. Mooi gerenoveerd pand met moderne aanbouw. Fantastisch! Beetje rondgebanjerd en daarna met de taxi terug naar het hotel. Een hotel gelegen aan het airport, want morgenochtend vroeg vliegen we naar Rarotonga-Cook Islands!

Wij kunnen alleen nog maar zeggen:

Bye bye Kiwi’s, hello Coconuts!!!!!!!!!