Australie - part 1

Na een vlucht vol met krijsende kinderen en mega turbulentie terug in Melbourne. Helaas hebben we al een 2 dagen slecht weer. Het slechte weer van de cyclone schijnt nu een beetje boven ons te hangen, maar goed ach we hebben nog veel dagen te gaan, dus no worries mate. Vanaf het vliegveld met een taxi richting St. Kilda, dit vinden we toch wel het leukste deel van Melbourne. Bij aankomst hadden we afgesproken met Kimberly en Trent die in St Kilda wonen. We kennen Kim uit Leiden en ze woont hier nu al zo’n vier jaar. Na een aantal (HELE GROTE) biertjes bij de Mexicaan gegeten en hun huisje gezien. Was echt onwijs gezellig en leuk om verhalen te horen van mensen die hier wonen. Bijvoorbeeld dat McDonald’s de naam ALLEEN in Australie gaat aanpassen naar Maccers, dat zijn leuke weetjes..

HEHE heerlijk vanavond een nachtje slapen in een hotel, om even een dag niet met je hoofd in de wasbak te liggen of dat je per ongeluk met je grote teen het gasfornuis in je slaap aan zet. Maar gewoon even lekker vrij bewegen. Was wel ff fijn, maar het is alweer tijd om ons nieuwe ‘huis’ op te halen. Deze keer een Jucy. We moesten toch iets meer gaan bezuinigen, dus onze woning was iets kleiner en simpeler. Maar prima en een automaat, dus dat is wel fijn hier. We lijken wel een rijdende kikker in onze gifgroene gevaarte. Deze keer ook maar een full insurance genomen, want paaltjes zullen we nog wel gaan tegenkomen onderweg ;-) De ochtend van vertrek uit St. Kilda bleek toch iets ingewikkelder te zijn als gedacht. Hoe moeilijk is het om op een snelweg te komen? Bij ons blijkbaar erg lastig, want het duurde anderhalf uur voordat we eindelijk op de goede snelweg reden. OK gelukt hehe… Anderhalf uur later en nu op weg richting Torquay  zodat we vanuit daar een start konden  maken aan The Great Ocean Road. WOW wat een leuk dorp is Torquay; een surfdorp met een surfmuseum, surfbieb, vele surfscholen en surfkledingwinkels in overvloed. Ook worden hier grote bekende surfwedstrijden gehouden. Echt het MEKKA voor surfers. Zoals je kan begrijpen beviel de sfeer ons hier prima en hadden we besloten om 2 nachten te blijven.

De volgende ochtend heerlijk hardgelopen langs het strand en een laat ontbijtje gemaakt. Daarna richting Bells Beach waar de TOP film Point Break (uit 1991 ofzo) is opgenomen. Na het bewonderen van het uitzicht van de eindeloze mooie stranden, in het centrumpje een overheerlijk sapje gedronken waarna we op de camping hebben gechilled. Gelukkig had het zonnetje zich weer laten zien en konden we heerlijk buiten zitten genieten van de surfers en het geluid van de golven.

Vandaag staan The 12 Apostles op de menukaart, omdat het best een aardige rit was (zo’n 4 uurtjes) zijn we bij meerdere dorpjes gestopt. Deze route is dus inderdaad de Great Ocean Road! Echt alleen maar zon, zee en strand. Ohhh ja en nog 1 slang die over de weg al kronkelend voor ons weg glipte. Als eerste een koffietje in Lorne, alweer een super gezellig dorpje. Daarna een lunch in Apollo bay waar we een overheerlijke wrap hebben weggewerkt, nog even wat surfshops ingedoken en hup weer terug in ons groene gevaarte. Eenmaal aangekomen bij the 12 Apostels zagen we al dat je een wandeling kon maken of een helikopter vlucht, mmmmm na 0,5 sec te hebben nagedacht toch maar de helikopter gepakt. JEZUS wat een fantastisch uitzicht in onze mini-helikopter, met nog 1 andere passagier en de piloot hebben we genoten van al het moois. Als je de man die deze lego-helikopter bestuurd een piloot mag noemen ;-) Dat was echt wel heel speciaal en wat een adembenemend uitzicht. En na óók nog de wandeling te hebben gelopen, riepen we alleen nog maar “jezus wat is het hier mooi!”. Nagenietend in de auto kwamen we aan op Bimbi Park Camping (in Cape Otway). Het schijnt dat je hier tussen de koala’s kan slapen. We hadden er een hard hoofd in, want dat is natuurlijk echt zo’n lokkertje met op de flyer aangegeven ‘sleeping under the koalas’. MAAR inderdaad voordat we zelfs de camping opreden hingen ze al in de boom. WOW koala’s dat wilden we echt wel zien en wat winnen zij het van de kangaroo’s qua cuteness. Met pijn in onze nek de hele avond koala’s gespot en dan hebben we het over bomen zo’n 1 meter van onze auto. Niet dat je eerst een wandeling van 2 uur in de bossen moet maken of zo. Laat dat duidelijk zijn, gewoon lekker makkelijk op de camping.

De volgende ochtend wakker worden omringd door koala’s. Helaas mag je ze niet aaien, maar ik kon alleen maar zeggen: “Ik wil hem, ik wil hem, ik wil hem!”.  Tja, wij hebben ons lievelings-beestje gevonden. Maar we moesten ze uitzwaaien om richting Queenscliff te gaan om daar de ferry te pakken naar Sorrento. Na een lekkere lunch in Queenscliff de boot op, zo’n 40min durende trip. Eenmaal aangekomen in Sorrento hadden we de auto gelijk op de camping neergezet. En daarna zo snel mogelijk naar het strand gelopen. 30 seconden later hadden we ons handdoekje uitgevouwen en lagen we te chillen op het strand in de baai van Sorrento. In de avond een pasta’tje weggewerkt in de plaatselijke pizzeria en natuurlijk zoals elke avond wederom genoten van de zon en zee. Helaas voor Os loopt de temperatuur hier aardig op en was het nogal warm in de auto toen we gingen slapen. Zo warm dat Os zo’n 12 liter vocht had verloren en geen woord meer kon uitbrengen. Ik dacht serieus dat hij als geintje met zijn hoofd in de wasbak had gelegen (want dat kan dus in deze auto). Maar nee hoor, hij smolt bijna van de hitte en was zeiknat. Een raampje open zetten is ook niet echt een puik idee, omdat hier HEEL veel muggen zitten. Hahahah dat zal wat worden als we meer richting het noorden rijden en de temperatuur nog veel hoger zal zijn…

Over het noorden gesproken we hadden ineens het besef dat we wel even vaart moeten maken richting Sydney en gingen weer op pad. Deze keer richting Seaspray. Een inimini dorpje aan het begin van The Ninety Mile Beach. Nadat we 4 uurtjes hadden gereden aangekomen op de camping. Een camping wederom aan het strand. Eerst even the laundry opgezocht, want Os had vandaag een broek aan zonder boxer eronder. Tijd voor een wasje dus... Binnenstebuiten en achterstevoren kon ook echt niet meer. Er moest gewassen worden! Toen rechtstreeks het strand op, deze keer 20 sec lopen. Hoe fijn, er is gewoon NIEMAND op dit strand. Strand in overvloed hier. Het woord hutjemutje kennen ze zeker niet in Seaspray. Gelukkig was er wel 1 familie die ons waarschuwde voor de Box jellyfish kwallen. Schijnen nogal link te zijn. Hier blijven we dan morgen ook nog wel want zo’n rustig dorpje, een strand voor ons alleen, de zon die schijnt en de temperatuur die morgen de 31 graden aantikt, wat wil je nog meer!

Wat kan ik zeggen over dag 2 in Seaspray. Niet veel, alleen maar zon strand en zee.. Ahhhhhhh wat is het leven toch veel fijner als je ergens woont waar de zon altijd schijnt! Het enige nadeel wat we hebben ondervonden is dat er in zo’n klein dorpje niets zit, geen restaurant, geen supermarkt, geen bakkertje, volgens mij niet eens inwoners nee HELEMAAL NIETS. We hadden wel de enige shop gezien, waar je kon afhalen. Ahhh lekker makkelijk dachten we na zo’n zware dag op het strand. Maar nee hoor deze afhaal tent ging om 17.00 uur dicht. Wat is dat nou weer voor een tijd. He shit, dan toch maar de auto in om 30 min te rijden naar het dichtstbijzijnde ‘grotere’ dorpje op zoek naar eten.

En ja hoor gevonden. Na heerlijk romantisch culinair te hebben gedineerd bij The Maccers voldaan naar bed. Je zal misschien wel denken maar waarom kook je dan niet zelf? En waarom haal je dan niet lekker veel eten voor in je koelkast? Nou het plan bij het ophalen van de auto was om de koelkast zo veel mogelijk vol te proppen met eten, zodat we iedere avond zelf een maaltje konden bereiden. Maar helaas hebben we een koelkast die niet meer koelt als je stopt met rijden. Normaal gesproken laat de batterij op tijdens het rijden, maar niet bij ons. Onze fridge was naar de ratten en we konden al onze heerlijke kipfilet, visjes etc wel weggooien. TOO BAD! Maar ach zoals ze hier zeggen again: no worries mate. Dat is dan ook ons motto tijdens ons verblijf hier in Australie.

OK op naar Canberra de hoofdstad van Australie en qua architectuur wel boeiend, na jawel, 6 uur te hebben gereden kwamen we aan in Canberra. Als eerste buiten het centrum naar de National Art Gallery en de National Library geweest. Zag er allemaal super mooi uit, dus de verwachtingen van het centrum waren hoog. Eenmaal aangekomen in het centrum was het echt een momentje van: Huh is dit het? Wat? Hebben we hier zo lang voor gereden? We moesten er toch ook wel keihard om lachen. Geen aanrader dus. Na wel lekker te hebben geborreld en gegeten toch de dag fijn afgesloten en naar een campground gereden in Canberra.

Wegwezen hier dachten we de volgende ochtend, op weg naar Jervis Bay. In ons hoofd (en op de map) een kort ritje van zo’n 3 uurtjes, maar aangezien we de verkeerde route hadden gekozen zijn we slingerend door een national park na 4,5 uur aangekomen. Echt de meest gevaarlijkste, meest smalle weg ooit. AHA vandaar dat deze weg ook niet op de wegenkaart van Australie staat. MAAR hierdoor wel even langs een enorme waterval gereden; Fitzroy falls. Heel bizar het was 150m lopen vanaf een weggetje en dan ineens sta je tussen de bergen en kan je 100m naar beneden kijken. Erg verrassende stop. Top dus! Eerst even een voedsel stop in Nowra. We wilden niet weer in een dorp aankomen waar geen supermarkt was, you never know. Aangekomen in Jervis Bay shops in overvloed, bereid je je een keer voor is het nergens voor nodig… We waren best gaar van de rit en zijn vanuit ons dorpje in Jervis Bay, genaamd Huskinson, naar het strand gereden. Het strand zoals in het guiness book of records staat met het meest witte zand  van de wereld. Nou dat moeten we zien! En inderdaad met 2 zonnebrillen op ons handdoekje gespreid en bijgekomen van de reis. De volgende dag wederom naar dit geweldige strandje gereden en de hele dag gehangen en gezwommen. Na een lunch van een zelf gebakken eitje op de parkeerplaats voldaan de middag afgesloten met een wijntje op het strand.