Tasmanie - part 1

Oke daar gaan we in onze Challenger auto (Toyota 4WD Landcruiser Turbo V8). Een auto die je normaal gesproken huurt als je off-road wilt gaan, een jeep zeg maar. Na wat klunzigheid omdat natuurlijk alles aan de andere kant zit aangekomen in Port Arthur. Eerst even wat boodschapjes doen in de dichtstbijzijnde supermarkt met een boodschappenlijstje (gemaakt in het vliegtuig, tja voorwerk heel slim) waren we helemaal klaar om in te slaan. Even niet gedacht dat er in Tasmanie niet zoiets bestaat als een AH XXL, maar een ieniemienie supermarktje met een groenten afdeling van 2 broccoli en 1 ui. Hahaha

Toen door naar de camping. Bij aankomst was de receptie gesloten, dus knallen we onze dikke jeep gewoon neer op een prachtig plekje. Oke en nu… Nu moeten we dus alles aansluiten om te koken en de auto in orde maken om te slapen. Bij de gedachte alleen al pis ik in mijn broek, maar Ossie (handige Harry) klapt alles zo in en uit elkaar en voor we het wisten zaten we aan ons eerste zelfgemaakte maaltje. Jeeeej hoe blij kan je zijn dat er water uit de kraan komt als je de watertank zelf net hebt bijgevuld; happy moment en trots dat we waren! Helaas werden we tijdens het eten gestoord door 2 idioten die ‘onze’ plek hadden gereserveerd. Wat dachten ze wel niet om ons tijdens het romantische diner te storen ;-) Oeps nou na alles weer in en uit elkaar te hebben geklapt dan maar illegaal opzoek naar een ander plekje. HEHE rust en slapen. Nou slapen, het bedje in onze dikke jeep is zo klein dat als 1 van de 2 zich omdraait de ander mee moet. Na alle poses te hebben geprobeerd was het alweer ochtend en werden we wakker gemaakt door een hele dierentuin aan beesten. Naast ons ‘huisje’ zat een of andere rat/kangeroo. Geen idee wat het was, maar daar komen we wel nog achter. Oke en knallen maar met die wagen, op naar wat ons ook zal brengen! We zien wel wat we tegen komen. Na wat uitkijkjes te hebben bezocht en een ritje van 3 uurtjes besloten om richting Coles bay te gaan en vanuit daar naar een national park te gaan (Freycinet park). Schijnt bizar mooi te zijn net als HEEL Tasmanie, jezus wat is het hier prachtig. Ook hebben we al veel kangaroos gezien, denk een stuk of 10, in maar 1 ritje. Leuke beesten jammer dat ze allemaal dood langs de kant lagen.

Na een lunch (nee geen kangoeroe vlees) op Spiky bay, camping style ;-) aangekomen bij onze nieuwe campground in Coles bay. Heerlijk een biertje in de zon, genieten hier…

Dag 3 stond Freycinet National park op het programma, één van de vele national parken die Tasmanie rijk is. Freycinet Park staat bekend om het enorm mooie Wineglass Bay. Na een bezoekje te hebben gemaakt aan het vistor centre zijn alle wandelingen ons wel duidelijk en hebben we gekozen voor een wandeling van 3/4uur. Dat doen we zo, dachten we. Met 2 croissantjes 2 watertjes en een jerrycan vol met zonnebrand in onze rugzak waren we er helemaal klaar voor. Als eerste de berg op richting het look out punt Wineglass bay. De ranger vertelde ons al dat het een pittige klim is en dat was het ook. Erg stijl  en het duurde ongeveer 1 uur om boven te komen. 50% minder energie en een watertje minder waren we al zeker op een kwart van de wandeling ;-) Maar het was het zeker waard. Wat een prachtig uitzicht op Wineglass bay. NIET NORMAAL! Nu dan bergafwaarts richting het mooie strand, dat zand moeten we onder onze voeten voelen! Aangekomen op het strand was het adembenemend mooi, we keken onze ogen uit, een mooiere plek dan dit kan er toch niet zijn? Na een tijd gechilled te hebben op dit verlaten paradijs en met een springlevende kangoeroe die ons blij huppelend passeerde, moesten we er toch aan geloven en de beklimming terug aangaan. Met twee uitgedroogde monden, geen water, knalrode hoofden en geen eten meer waren we na twee uurtjes weer terug bij de auto. Gelukkig we hebben het gered! Op de weg terug nog even langs de supermarkt en met een ijskoud colaatje de middag doorgebracht op de camping.

Er stond de afgelopen twee dagen enorme wind, waardoor we bijna uit onze campervan waaiden en deze hevig tekeer ging. zoals onze buren van 75+ op de camping tegen elkaar zeiden “it looks like we are shagging hon”. Daarom besloten we om onze maaltijd in de gedeelde keuken op de camping te nuttigen. Met de kant en klare lasagne in onze ene hand en wat rode wijn in onze andere hand schoven we aan bij een groep (wat oudere) mensen. Na een tijdje raakten we aan de praat, want het bleek dat één van de mannen uit Nederland kwam. Twee flessen rood en een opzich wel-binnen-te-houden lasagne verder hadden we een super gezellige avond en zaten we met de gehele wandelgroep te kletsen. Heerlijk zulke levensgenieters en wat een gastvrije mensen. Aan hij het einde van de avond hadden we zelfs een adresje om te komen logeren hier in Tasmanie. Dit soort gastvrijheid schijnt hier heel normaal te zijn.

Na een weer wat winderige nacht (ik bedoel dan het weer) hadden we helaas op dag 4 super kut weer. Regen en ineens van de 30 graden naar de 20 graden. We besloten om verder de east coast af te rijden en als tussenstop in Bicheno een koffie en pie te doen. Na een tripje van anderhalf uur aangekomen in St Helens. Helaas was het nog steeds slecht weer. Zo slecht dat de onweer insloeg in de supermarkt waar we waren, das schrikken zeg. Bijna getoast kwamen we aan op onze nieuwe camping. Door het weer hebben we niet veel gedaan. Beetje gehangen, das waar we goed in zijn. Hopen dat het weer morgen beter zal zijn, want dan willen we de walk van Bay of Fires gaan doen. Weer een waanzinnig stukje Tasmanie als we onze wandelgroep mogen geloven.

Alweer aangekomen op dag 5 van Tasmanie en het zonnetje heeft zich gelukkig weer laten zien. Als eerste richting de Bay of Fires, een 29km lang witstrand met azuurblauwe zee. Heerlijk gelopen en op een stukje verlaten strand achter enorme rotsen een tijdje gerelaxed. We denken dat het filmpje en de foto’s wel genoeg zeggen ;-) Na een tussenstop bij het Holy Cow cafe de lekkerste milkshake ever gehad (thanks voor de tip lonely planet) en daarna op weg naar het volgende national park namelijk het MT William National park. De camping die we voor deze avond op het oog hadden lag helemaal in het puntje van het national park. Bleek wel een stukkie door het park rijden, maar omdat al het uitzicht hier zo mooi is, rij je al snel een aantal uurtjes en vergeet je de tijd.. Eenmaal aangekomen bij het park hield het asfalt op en hebben we zo’n twee uurtjes op gravel road gereden zonder ook maar iemand tegen te komen. Toch wel pittig zo’n weg en al slingerend moesten we alle dode beesten ontwijken. Het leek wel of we in een videospelletje zaten en we punten kregen als we geen dode beesten raakten. Nu maar hopen dat we niets aanrijden… Bijna gearriveerd was het dan toch bijna zo ver en liep er een wombat heel rustig over de weg. Ik (Rosa) was even verdwaald in gedachte en moest vol op de rem. Hele auto heen en weer, maar de wombat liep rustig door en keek niet eens om. Poeh, met een hartslag richting de 1000 eindelijk aangekomen op de plek waar de camping zou moeten zijn. Shit, geen camping te vinden! Er zat niets anders op dan om weer helemaal terug te rijden en de eerstvolgende camping te pakken. De camping lag in het plaatsje Tomahawk, onthoud deze naam goed, want die zal je NOOIT meer in je leven horen. Het dorpje bestond uit 2,5 huis en de camping, die wel echt huge was. Ware het niet dat er helemaal niemand op de camping verbleef en wij de enige waren. Het was een soort van spook-camping met zo’n piepende schommel die door de wind langzaam heen en weer slingert. Je kent ze wel uit die horrorfilms. Maar goed het is maar voor één nachtje en dat overleven we wel (hopen we)…

Gelukkig voelden we de zon door onze ‘raampjes’ en was het ochtend geworden. Zonder ontbijt wegwezen hier! Vol gas over de vreselijke wegen terug naar de bewoonde wereld, want Launceston stond op het programma (de twee na grootste stad van Tasmanie). We wilden daar de auto neerzetten en de omgeving per fiets verkennen. De lonely planet gaf een fietsenverhuur bedrijf aan, maar deze keer bestond het bedrijf niet meer (thanks again voor de tip ;-)). Na een bezoekje aan het visitor centre hebben we gelukkig een ander (en enige) fietsverhuur bedrijf gevonden. Na twee tracks te hebben gefietst en een biertje in een super schattig haventje (Seaport Launceston) te hebben gedronken was het alweer einde middag. Maar weer eens op zoek naar een camping in de buurt (in de buurt is hier zo’n twee uur rijden) om daar einde middag en avond door te brengen. De camping lag ook deze keer weer in de middle of nowhere, namelijk het plaatsje Kelso. Een enorm aardige dame hielp ons bij het inchecken. Na onze vraag of er ook wifi was keek ze ons aan met een blik van wifi hahahah natuurlijk niet , deze 2 mensen komen zeker uit de stad, idioten. Kortom we hadden het gevoel dat het er niet was en de blik zei genoeg, dus we gingen er niet verder op in. Morgen alweer een nieuwe dag, we zullen wel zien wat we gaan doen. Heel fijn dat we al in die modus zitten.